Over Kajsa

Mijn overtuiging was altijd dat als je maar genoeg tijd en energie aan je hond besteedde en genoeg trainde het resultaat er vanzelf naar zou zijn. Een goed luisterende perfect opgevoede hond.

Geen probleem. Toen eindelijk de langverwachte hond er zou komen ontbrak het dus niet aan voorbereiding. Ik informeerde bij vrienden naar goede boeken over hondentraining en vroeg naar tips.

Ik las “The Other End of the Leash” en “Don’t shoot the dog”. Ik struinde YouTube af en spendeerde een achterlijke hoeveelheid tijd aan het kijken van videos van Zak George, Kikopup en agility guru Susan Garrett. Nadat ik Zak George had gevonden en gehoord had over positief opvoeden had ik al wel op het vizier dat dat het moest worden. Met een snoepje of speeltje in de hand zouden we knallen.

Een niet te stoppen mens-hond team gingen we worden. Trekkings in de bergen, met zijn allen knuffelen op de bank, frisbee, agility, samen zwemmen…

We zouden het allemaal wel even regelen.

Ik bedoel, toen ik met lof slaagde voor mijn studie Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek, was ik beste afstudeerder van het jaar, ik ben piloot (met stuntvlieg brevet), en open water zwemmer. En wetsuits zijn alleen voor als het echt niet te harden koud is, maar anders is een badpak ook oké. Ik ben best wel een beer op mijn eigen nerdy manier, al zeg it het zelf.

Dus… hoe moeilijk kon het zijn om een hond een beetje opgevoed te krijgen? Toch?

Enter Rusty! Mijn Australian cattle dog.

Achteraf bezien was Rusty altijd al een gevoelige hond, maar reactief en agressief naar honden werd ie pas in zijn puberteit. Dat was ook de tijd dat ie niet uit één, maar uit twee uitlaatdiensten gebonjourd werd en ik langzaam een beetje wanhopig begon te worden.

Hoe dan ook bleef ik vastberaden dat ik linksom of rechtsom dit varkentje wel ging wassen. Dat betekende tanden op elkaar, kop naar beneden, nog harder trainen, nog meer oefenen, nog meer management. Ik las alles wat los en vast zat, leerde wat er te leren viel en studeerde me te pletter.

Ik luisterde naar de verkeerde mensen. Mensen, die zeiden dat het aan mijn positieve opvoeding lag, dat ik te soft was en dat mijn hond gewoon een hardere aanpak nodig had.

Op een gegeven moment wist ik niets meer en twijfelde ik of ik überhaupt wel de juist persoon was voor deze hond,

en het volgende moment zat ik een potje te janken bij alleen al de gedachte hem weg te doen.

Al mijn aandacht en energie ging naar het trainen van de hond zodat mijn gezin en ik weer een beetje konden genieten van het leven,

maar ondertussen was het leven helemaal niet leuk…

Van mijn kant voelde ik continu druk Druk om het te fiksen voor het gezin, ook al kon ik het zelfs nauwelijks meer opbrengen.

Vervolgens was daar een burn-out of liever een bore-out op werk, waardoor ik me ging verdiepen in mindset werk en uiteindelijk besloot om een opleiding tot life coach te volgen.

Holy shit. Hierbij viel studeren in het niet, of als houterige volwassene nog leren skiën. Dat was echt by far HET MEEST ONCOMFORTABELE dat ik ooit gedaan heb. Maar er viel wel de meeste winst te behalen.

Ik realiseerde me dat wat ik daar zelf leerde (en later ook aan anderen ben gaan leren) kon toepassen op het leven met mijn hond.

Maar mijn hond was eigenlijk niet veranderd.

Voor mijn gevoel had ik het ontbrekende puzzelstukje gevonden, het stukje waar je geen honden trainer voor nodig hebt, maar het stukje dat gaat om de mens-kant.

Als ik door mijn favoriete Facebook groepen scroll, dan lees ik zoveel mensen die tegen dezelfde dingen aan lopen. Ik wil alleen maar zeggen: Er is hoop mensen!

Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat het mogelijk is een oplossing te vinden die rekening houdt met jou, je gezin, jullie hond en de (geestelijke) gezondheid van iedereen. Je hoeft niet te wachten tot je hond getraind is om je beter te voelen.

Ik geef je alle gereedschappen om tot een ze leefden lang en gelukkig te komen.. Het is geen one size fits all oplossing, maar aangepast aan jou en jouw specifieke situatie.

Als je werkt aan je eigen welzijn, dan profiteren je familie, vrienden en hond daar ook van.

Voor mij persoonlijk zorgde coaching en mindsetwerk ervoor dat ik veel meer zelfvertrouwen kreeg. Ik zat lekkerder in mijn vel en dat straalde weer af op de relatie met mijn hond.

Omgekeerd geldt hetzelfde.

Als je mindset werk toepast in de context van het leven met je hond zul je zien dat niet alleen die relatie verbetert, maar al je relaties. Je profiteert ervan in je carrière, en je komt in zijn geheel lekkerder in je vel te zitten. Het verandert letterlijk je hele leven.

Noem het een leuke bonus.